I've been struggling with another build up of grief the last 24hrs or so. This morning when I came down I looked at Kay's photo and had an overwhelming need to put my arms around her and give her a hug. And then I was hit by the obvious and I could feel the hug vacuum between my arms and my heart, the cuddle-hole that can never be filled. I turned away but the feeling has left me deeper in grief and depression, the stupid realisation that there are no more Kay cuddles in this world.
So after breakfast, feeling worse and worse, I asked Nattie if she had a cuddle for me. The only thing she had in store was a quick, cursory hug and then she had to go back to playing Sims 3. And rather than help this made me feel worse.
So I've borrowed Marion's shoulder for a bit and I'm now a few tears lighter, which hopefully will compensate for the rich French breakfast we just had. But still I feel so so extremely low and miserable. I just want to curl up under the covers and wish this Kayless world away.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Dear Rob,je bent nu aan t verwerken en aan het accepteren en ja dat doet zeer en is verschrikkelijk moeilijk maar toch moet je hier doorheen.Als je straks weer thuis bent doe jezelf een plezier aan vraag Marion naar het boek wat ik haar een tijd geleden heb gegeven en probeer erin te lezen, ik denk oprecht dat het goed voor je is zeker nu ik je blog zo lees. Geniet ondertussen van de mensen om je heen en realiseer je dat er nog heel veel mooi,s en liefs om je heen is. Tot snel. X J
ReplyDeleteHoi Rob en Marion,
ReplyDeleteIk schrijf even in het Nederlands (hoop dat dat geen probleem is), omdat ik dan mijn gevoelens beter kan verwoorden.
Ik reed vanochtend naar mijn werk en was me aan het bedenken, waarom ik jullie blog volg. Niet dat dat zo vreemd is, maar waarom ben ik zo benieuwd of er weer wat op gepost is? Is het nieuwsgierigheid? Nee, het is de belangstelling om te kijken hoe het jullie vergaat; of het jullie steeds een beetje beter gaat. Eigenlijk kijk ik mee in jullie diepste zielenroerselen en ik wilde even zeggen dat ik dat heel bijzonder en mooi vind, zeker gezien het feit dat we elkaar helemaal niet zo goed kennen.
Ik volg je/jullie graag en hoop, en met mij heel veel mensen denk ik, dat het met kleine stapjes vooruit gaat. Dat ik dan kan denken; gelukkig, weer een stapje uit het enorme verdriet, op weg naar een toekomst waarin Kay een herinnering is.
Mensen willen altijd dat het goed gaat met elkaar, en delen in verdriet is iets wat moeilijk blijft, maar je wel nader tot elkaar brengt. Koester nu de liefde van jullie meisjes en verwarm je met de gedachte aan Kay.
Marie-Cécile
I believe that it helps Marion to be there for you when you need to shed those tears.
ReplyDeleteHugs to you,
Debbie
No amount of ether hugs from over here – or there, for that matter - can fill any of the vacuum, but they’re coming over anyway.
ReplyDeleteI'm so sorry you have so much pain - wish so much there was something that would whisk it away and leave you with just a wry smile when you think of the wonderful times with Kay.
Be glad that Nattie is a different character Rob, she cares, but in her own different way.
I've been out today - couldn't resist the beautiful Autumn sunshine - was thinking about all of you as I walked along the canal, which was stunning blue today.
Please give my love to Marion. The two of you are incredible, supporting each other and looking after Nattie and Lauren.
Take care - yet more hugs and love
Linda xxx